Impact van een ontploffing en brand in een transformatorhuisje op de camping

Door: Herman van Duijn

De vakanties zijn weer ten einde. Iedereen weer lekker uitgerust, klaar om weer aan de slag te gaan. Ik vind het belangrijkste van vakantie om even letterlijk en figuurlijk afstand te nemen van het dagelijkse bestaan. Dat lukt mij over het algemeen goed, maar deze keer werd ik getroffen door een bijzondere ervaring.

Wij kamperen graag (althans, de luxe variant ‘clamping’) en op onze 4-sterren camping, midden in een pijnbomenbos in Zuidwest Frankrijk, namen mijn vrouw, ik en onze twee puberdochters het er lekker van. Tot we midden in de nacht opgeschikt werden door een harde knal en vervolgens nog één. In twee klappen was alle verlichting gedoofd en de camping aardedonker. Door de reacties van de campinggasten realiseer je je direct in wat voor onzekere tijd we leven. Maar gelukkig was het geen terroristische aanslag. Het was kortsluiting in een transformatorhuisje, gevolgd door  twee doffe klappen en brand. De brandweer was snel ter plaatse en wist de brand gelukkig snel te blussen, zonder schade aan de omgeving.

De volgende ochtend konden we de stille getuigen van het gebeuren aanschouwen: verwrongen staal, zwartgeblakerde kasten waar ik onder andere een stoppenkast uit wist te ontwaren. Het was duidelijk dat dit niet zomaar even gerepareerd kon worden. Gelukkig waren er geen slachtoffers te betreuren, alleen wat klein leed: De koelkast deed het niet meer, maar vroeger ging het toch ook goed met een ijsblok in je koelbox. En er was uiteraard geen wifi, hetgeen door onze dochters wel als groot leed ervaren werd.

Voor een camping was het natuurlijk een drama. Alles werd in het werk gesteld om de situatie zo snel mogelijk te normaliseren. En dat lukte wonderwel: Binnen 18 uur was er overal weer stroom en mooi om te zien hoe snel het normale campingleven dan weer hervat wordt. Op dat moment kwam er in ons gezin een gesprek op gang dat mij erg aan het denken heeft gezet. Onze 16-jarige dochter was lyrisch over het feit dat de stroomstoring zo snel verholpen was. Wellicht werd haar enthousiasme aangewakkerd doordat ze onverwacht snel verlost werd van haar wifiloze tijdperk. Maar ook anderen waren zeer te spreken over het snelle succes. Waarop onze jongste dochter droog opmerkte: “Is dit nou een 4-sterren camping? Ik zou er twee sterren vanaf halen omdat het ze niet gelukt is een stroomstoring te voorkomen”.

In dat kleine gesprekje tussen twee meiden kwam mijn veiligheid- en gezondheidswereldje samen: Het is volstrekt normaal dat we geen ellende ervaren en als we toch ellende ervaren vinden we het maar wat fijn dat er dokters, brandweerlieden en technici zijn die de boel weer oplappen. Tegelijkertijd is het geen vanzelfsprekendheid dat we geen ellende ervaren. Daar moeten we wel wat voor doen. En laten we dat na dan kunnen we zomaar sterren op ons blazoen verliezen, of erger.

Met die wetenschap ga ik na mijn vakantie weer enthousiast aan de slag om de broodnodige continuïteit bij onze klanten te bevorderen.